Michelle (21): “Eindelijk iemand die naar me luisterde”
Michelle (21) werd door haar agressieve ex-vriend op straat gezet. Ze had een hoop schulden en bijna geen inkomen meer. Gelukkig kreeg ze hulp van het JIP. Er kwam weer licht aan het eind van de tunnel. “Ik ben zo blij! Binnenkort heb ik een eigen huisje en de rust om aan mezelf te werken.”
Hoe ontdekte je het JIP?
“Toen ik dakloos werd, leek het alsof niemand me wilde helpen. Overal werd ik weggedrukt aan de telefoon. Via een tip van de gemeente Helmond hoorde ik van het JIP. Ik belde en kreeg een fijn gesprek met Anke van Weert. Ze stond gelijk voor me klaar. Eindelijk iemand die naar me luisterde! Ik vond dat zo bijzonder dat ik in huilen uitbarstte.”
Hoe is het om dakloos te zijn?
“Een trauma, het geeft je heel veel spanning en stress. Ik was gaan samenwonen met een jongen uit Helmond. Achteraf naïef, want ik kende hem pas 3 maanden. De relatie ging uit en ik kon niet meer bij mijn ouders terecht. Bij mijn zus en vriendinnen mocht ik wel slapen, maar nergens had ik een vaste plek. Steeds weer slepen met spullen. Ik was echt aan het overleven.”
Wat heeft het JIP voor jou betekend?
“Anke regelde een postadres en leerde me hoe ik met geld moest omgaan. Ook stimuleerde ze me om een baan te zoeken. Die heb ik gevonden in een leuke kledingzaak. Verder hielp ze met de urgentie-aanvraag voor een appartementje. Dat kostte tijd, maar vorige week is die definitief toegekend! Eén ding weet ik zeker: als ik straks een eigen huisje heb, geef ik het niet meer op. Zelfs niet voor een nieuwe relatie.”
Hoe was de aanpak van Anke?
“Heel menselijk, alsof je met een vriendin zat te praten. De meeste hulpverleners stellen alleen maar vragen, maar zij vertelde ook kleine dingen over zichzelf, over haar eigen leven. Daardoor stelde ik me makkelijker open. Het voelde gelijkwaardiger. Ze kwam soms naar mij toe om me reiskosten te besparen. Zo lief! Tussendoor mocht ik haar altijd appen. Ze zorgde ook dat ik niet te afhankelijk van haar werd. Meestal liet ze me zélf bellen naar instanties en dan ging ze naast me zitten. Dus als ik iets niet wist, kon ik het haar gelijk vragen.”
Hoe zie je de toekomst?
“Ik heb in mijn jeugd veel nare dingen meegemaakt. Als ik een eigen huisje heb, hoop ik de rust te vinden om aan mezelf te werken. Ik wil echt iets van mijn leven gaan maken. Mijn droom is om filiaalmanager te worden van de kledingzaak waar ik werk. En hopelijk ooit een gezinnetje te beginnen.”
Heb je nog tips voor andere jongeren?
“Schaam je niet voor je eigen fouten. Je moet niet bang zijn om ze toe te geven. Trek gewoon aan de bel. Er zijn mensen die je willen helpen en die werken bij het JIP!”